"Δεν είμαστε αριθμοί. Είμαστε άνθρωποι με ονόματα και πατρίδες"

Το απόσπασμα που ακολουθεί αναρτήθηκε στον διαδικτυακό τόπο του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ. Μας μεταφέρει στo Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων του Αυλώνα και στην γιορτή που πραγματοποιήθηκε, πριν από μέρες, εκεί.

Στο ημερολόγιο Δεκέμβρης. Όμως έξω το ηλιόλουστο Σαββατιάτικο πρωινό ξεγελώντας τον χειμώνα, μας προσφέρει μια υπέροχη ανοιξιάτικη εικόνα, καθώς κατευθυνόμαστε προς τον Αυλώνα, στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων, εκεί όπου σε λίγο θα παρακολουθήσουμε μια παράσταση της θεατρικής ομάδας των νεαρών κρατουμένων.
Δεν έχω πατήσει ποτέ το πόδι μου σε φυλακή και καθώς πλησιάζουμε εικόνες από ταινίες συνωστίζονται άναρχα στο μυαλό μου. Πύλες, κιγκλιδώματα, κελιά, κλειστές πόρτες, κλειδαριές, φυλακισμένοι, δεσμοφύλακες, ένοχοι, αθώοι, πρόσωπα σκυθρωπά, μια κοινωνία αποκομμένη, αποκλεισμένη με δικούς της νόμους και κανόνες. Μύθος; Πραγματικότητα;
Ναι η πύλη είναι θεόρατη και τα συρματοπλέγματα όπως στις ταινίες, όμως οι άνθρωποι που μας υποδέχονται είναι χαμογελαστοί, φιλικοί, πρόσχαροι. Μας καλωσορίζουν και μας οδηγούν στην μεγάλη σχολική αίθουσα των φυλακών.
Περνώντας απ' το μεγάλο προαύλιο με τα πολύχρωμα graffiti, αντικρίζουμε τα πολύχρωμα ρούχα που κρέμονται απ' τα α κελιά που μοιάζουν με μπουγάδα πολυκατοικίας και χέρια που μας χαιρετούν μέσα απ' τα κάγκελα.
Φθάνουμε στην αίθουσα, καθόμαστε και αρχίζει η πιο όμορφη, η πιο συγκινητική θεατρική παράσταση που έχω ποτέ παρακολουθήσει.
Ο Γκούλιτ, ο Χριστόφορος, ο Ζαιντ, ο Αμπτουλά, ο Μαρίνος είναι 20,21 χρόνων απ' το Ιράκ, το Σουδάν, την Ελλάδα,. το Αφγανιστάν, την Αλγερία.
Περνούν ανάμεσά μας, συστήνονται, αγκαλιάζονται, ανταλλάσσουν χειραψίες και με γρήγορο βηματισμό ανεβαίνουν στη σκηνή.
Πρόσωπα καθαρά με ένταση στο βλέμμα, ο Ανέστης με το τουμπερλέκι του συνοδεύει ζωντανά την μουσική που ακούγεται απ' τα ηχεία.
Η παράσταση είναι η ίδια τους η ζωή, το πώς έφτασαν στην Ελλάδα, οι σύντροφοι που χάθηκαν, οι φίλοι που δεν τα κατάφεραν, η διάψευση του ονείρου. Ύστερα βλέμματα έντονα μέσα σε μια σιωπή εκκωφαντική και μετά αριθμοί, χώρες, ονόματα εκσφενδονίζονται στον αέρα με το τουμπερλέκι να ανεβάζει τον ρυθμό και τους παλμούς της καρδιάς μας.
Έρχονται και κάθονται καταγής και οι δεκατέσσερις, ανάμεσά μας και οι φράσεις τους σε μαστιγώνουν με την αλήθεια τους την αφτασίδωτη, την σπαρακτική.
“Έκανα ένα λάθος, όλοι κάνουμε λάθη. Θέλω ν’ αρχίσω από την αρχή”.
Ε.
“Ονειρεύομαι να βγω, να βρω δουλειά και να κάνω μια δική μου οικογένεια”.
Σ.
“Δεν είμαστε αριθμοί. Είμαστε άνθρωποι με ονόματα και πατρίδες”.
Χ.
“Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη ζωή της φυλακής αν δεν την έχει ζήσει”.
Τ.
“Δεν θα γυρίσω να τιμωρήσω αυτόν που με έσπρωξε, θα γυρίσω για να δει ότι δεν έπεσα”.
Ρ.
"Ήρθα εδώ να αρχίσω μια καινούργια ζωή. Τώρα θέλω να γυρίσω πίσω, να ξαναρχίσω από την αρχή”.
Α.
“Ελευθερία είναι το στέμμα στο κεφάλι του ανθρώπου. Μόνο ο φυλακισμένος το ξέρει αυτό”.
Α.
“Το σχολείο μου δίνει τη δύναμη που χρειάζομαι μέσα στη φυλακή και έξω στην κοινωνία”.
Ψ.
“Ήθελα τον ήλιο άμαξα και το φεγγάρι ρόδες, να πήγαινα στη μάνα μου να την έβλεπα για δυο ώρες”.
Κ.
“Τα σύνορα χωρίζουν κράτη, όχι ανθρώπους”.
Γ.
“Η πραγματική φυλακή είναι μέσα στο μυαλό των ανθρώπων”.
Χ.
“Θέλω μόνο μια φορά να γυρίσω στην πατρίδα μου και να φιλήσω την μητέρα μου και να την αγκαλιάσω. Μια φορά μόνο.
Μ.

Σηκώνονται, παίρνουν απ ΄ το χέρι κάποιους θεατές και υποκλίνονται.

Κι όλοι εμείς οι τυχεροί θεατές αυτής της μοναδικής παράστασης με μάτια βουρκωμένα πλησιάζουμε τα παιδιά, τα συγχαίρουμε, μιλάμε μαζί τους και δεν μας κάνει καρδιά να φύγουμε.
Είναι απόγευμα, η πελώρια πόρτα της φυλακής κλείνει πίσω μας. Αυτή την ίδια πόρτα σύντομα θα περάσουν αυτοί οι νέοι άνθρωποι.
Κάποιοι θα γυρίσουν στην πατρίδα τους, κάποιοι άλλοι θα ξεκινήσουν μια καινούργια ζωή ανάμεσά μας.
Ας τους δώσουμε πίσω τα όνειρά τους, ας τους δώσουμε την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα, για μια καλύτερη ζωή γιατί πραγματικά το αξίζουν!