Ανώτερη αξιωματούχος της Υ.Α. αποδοκιμάζει συμπεριφορές τύπου «μακριά από εμάς» απέναντι σε πρόσφυγες και εκτοπισμένους

Η Βοηθός Ύπατου Αρμοστή για θέματα Προστασίας Έρικα Φέλερ έκανε έκκληση για ενίσχυση της πολιτικής βούλησης, όσον αφορά την παροχή βοήθειας στους  περισσότερους  από 42 εκατ. πρόσφυγες, αιτούντες άσυλο, εσωτερικά εκτοπισμένους και ανιθαγενείς, μετά την πρόσφατη αύξηση νέων εστιών επείγουσας ανθρωπιστικής κρίσης στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή.

Στην  ομιλία της κατά την ετήσια συνάντηση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ύπατης Αρμοστείας, η Φέλερ κατονόμασε ως τα σημαντικότερα εμπόδια στην ποιότητα της προστασίας,  τις παρατεταμένες  καταστάσεις  εκτοπισμού,  τις ανασφαλείς διευθετήσεις, τις δυσκολίες παροχής βοήθειας σε ανθρώπους που βρίσκονται σε ακραία ευάλωτη κατάσταση και την έλλειψη  χρηματοδότησης. Επίσης, αναφέρθηκε επισταμένως σε  χώρες που επιδιώκουν να μεταθέσουν σε τρίτους τις δικές τους ευθύνες για το άσυλο. 

«Η Ύπατη  Αρμοστεία πρέπει να εντείνει τις προσπάθειές της για να βελτιώσει την αποτελεσματικότητά  της. Παράλληλα, η πολιτική βούληση για παροχή προστασίας δεν είναι πάντα δεδομένη» δήλωσε. «Αυτή είναι μια πραγματικότητα που επαληθεύεται ανησυχητικά στην επικρατούσα συμπεριφορά  κάποιων κρατών που ουσιαστικά λένε: «Ναι, συμμεριζόμαστε την κατάστασή σας, αλλά παρακαλώ απευθυνθείτε αλλού»». Η Φέλερ δεν διευκρίνισε ποια κράτη εννοούσε.

Η ομιλία της Βοηθού Υπάτου Αρμοστή στην Εκτελεστική Επιτροπή είναι μια από τις βασικές ομιλίες της ετήσιας συνάντησης, που καθορίζει τις εκάστοτε καίριες προκλήσεις, στις προσπάθειες για παροχή βοήθειας στους βίαια εκτοπισμένους και τους ανιθαγενείς του κόσμου.

Η Φέλερ χρησιμοποίησε το παράδειγμα του Μάλι, που βρίσκεται σε μείζονα επείγουσα ανθρωπιστική ανάγκη, για να τονίσει τις δυσκολίες στην παροχή ποιοτικής προστασίας σε κάποιους από  τους 700.000 ανθρώπους που έχουν μέχρι στιγμής γίνει πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο φέτος. Στις γειτονικές με το Μάλι χώρες, η εγγύτητα των προσφυγικών καταυλισμών στα ανασφαλή σύνορα, οι πρακτικές δυσκολίες στην πρόσβαση και την παρακολούθηση της προστασίας των προσφύγων που βρίσκονται διασκορπισμένοι σε μεγάλες εκτάσεις, οι εντάσεις μεταξύ διαφορετικών ομάδων εκτοπισμένων και η έλλειψη χρηματοδότησης, όλα μαζί σε συνδυασμό εξασφαλίζουν ότι οι πρόσφυγες δεν λαμβάνουν τίποτε παραπάνω από τη βασική βοήθεια για την προστασία της ζωής τους, είπε. Υπό τέτοιες συνθήκες, η πρόληψη σοβαρών προβλημάτων, όπως η στρατολόγηση παιδιών, η παιδική εργασία ή η σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών, γίνεται όλο και δυσχερέστερη.

Η Φέλερ επίσης μίλησε για την ανάγκη να γίνουν περισσότερα προκειμένου να βοηθηθούν οι πρόσφυγες στις αστικές περιοχές, όπου υπάρχει κίνδυνος εκμετάλλευσης από εγκληματικά δίκτυα και άλλες παράνομες δραστηριότητες, και όπου  πέφτουν θύματα κυκλωμάτων διακίνησης ανθρώπων ή άλλων επικίνδυνων μέσων  διέλευσης  χερσαίων ή θαλασσίων συνόρων.

«Μερικές, πολύ θετικές προσπάθειες  είναι εν εξελίξει  σε κράτη που συνεργάζονται σε νέες, περιφερειακές στρατηγικές σ’ αυτά τα ζητήματα» είπε. «Βέβαια  η περιφερειακή συνεργασία δεν είναι αυτοσκοπός. Στους στόχους της πρέπει να συμπεριλαμβάνονται η ενίσχυση των εθνικών συστημάτων ασύλου -όχι η αντικατάστασή τους- και ο δίκαιος καταμερισμός βαρών και ευθυνών σε σχέση με την προστασία των προσφύγων».

Φέτος, μέχρι στιγμής έχουμε δει μαζικές εκτοπίσεις σε περιοχές της Αφρικής και της Μ. Ανατολής, κυρίως λόγω των συγκρούσεων στη Συρία, το Νότιο Σουδάν/Σουδάν, το Μάλι και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Οι άνθρωποι που πρόσφατα εκτοπίσθηκαν σε  αυτές τις περιοχές προστίθενται στους  42,5 εκατ. πρόσφυγες, εσωτερικά εκτοπισμένους και αιτούντες άσυλο παγκοσμίως.

Η Φέλερ επανέλαβε την έκκληση που απηύθυνε την περασμένη Δευτέρα  ο Ύπατος Αρμοστής για τους Πρόσφυγες Αντόνιο Γκουτέρες, ζητώντας από τα κράτη να πράξουν  περισσότερα για να βοηθήσουν τις χώρες που φιλοξενούν μεγάλους προσφυγικούς πληθυσμούς, συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης ρυθμίσεων χρηματοδότησης για τη στήριξη της τοπικής ένταξης  όσων δεν μπορούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους.

Επίσης, μίλησε για την ανάγκη, ως μια λύση,  να αυξηθούν οι θέσεις μετεγκατάστασης. Παγκοσμίως, η ζήτηση για θέσεις μετεγκατάστασης ξεπερνά την υπάρχουσα διαθεσιμότητα, σε ποσοστό 10 (άτομα) προς 1 (θέση μετεγκατάστασης).

Η Φέλερ μίλησε επί μακρόν για την ανάγκη να υπάρξει περισσότερο συντονισμένη δράση ώστε να μειωθούν οι κίνδυνοι προστασίας συγκεκριμένων ευάλωτων ομάδων, όπως ο αυξανόμενος παγκοσμίως αριθμός ασυνόδευτων ανηλίκων, ατόμων με αναπηρία, ατόμων  που προσπαθούν να διαφύγουν διώξεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου. Επίσης, αναφέρθηκε στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά που, ως συνέπεια του εκτοπισμού τους, δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση ή έχουν καταλήξει να κρατούνται σε κέντρα κράτησης μεταναστών. Τα κορίτσια και οι γυναίκες, είπε, συχνά αντιμετωπίζουν  ιδιαίτερες δυσκολίες.

«Οι καταστάσεις εξαναγκαστικού εκτοπισμού δεν είναι ουδέτερες από την άποψη του φύλου. Πλήττουν δυσανάλογα γυναίκες και κορίτσια. Είναι κοινός τόπος η έκθεση σε βιασμό, εμπορία ανθρώπων, εκπόρνευση για λόγους επιβίωσης, σε συνδυασμό με την έλλειψη τεκμηρίωσης και τον αποκλεισμό από στήριξη και υπηρεσίες» είπε και πρόσθεσε ότι η Ύπατη Αρμοστεία εργάζεται για να καταπολεμηθεί η ατιμωρησία με την ενίσχυση της πρόληψης  της σεξουαλικής βίας ή της βίας που βασίζεται στο φύλο και τη διασφάλιση ότι τα θύματα θα έχουν καλύτερη πρόσβαση στη δικαιοσύνη.

«Η δυσχερής ατομική κατάσταση και η παροχή βοήθειας και προστασίας όσων έχουν ανάγκη πρέπει να προσεγγίζονται με τρόπο που θέτει ως προτεραιότητα την ανθρώπινη συμπόνια αλλά συγχρόνως εστιάζει στις ευρύτερες συνδέσεις» είπε. «Η προσφυγική δουλειά είναι βοήθεια και ανάπτυξη. Είναι ο νομικός κόσμος των Συμβάσεων, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των εθνικών νόμων και των  αιτημάτων ασύλου. Είναι μια μορφή διαχείρισης της μετανάστευσης, με τη μετεγκατάσταση στο κέντρο της. Αυτές οι πολύπλευρες διαστάσεις είναι ταυτοχρόνως τοπικές, διεθνείς και πολιτικές, ενσωματωμένες σταθερά σε ένα περιβάλλον αιτιών, συνεπειών και άνισου καταμερισμού βαρών. Η σύλληψη και η εξισορρόπηση αυτής της αλήθειας με την ταυτόχρονη απόδοση δικαιοσύνης στις ατομικές αφηγήσεις είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της προστασίας των προσφύγων».

Δείτε το εδώ.