Παιδική κακοποίηση:μια ανοικτή πληγή της κοινωνίας του σήμερα

Η Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, μια γιορτή χωρίς ιδιαίτερα ιστορικά ερείσματα στις περισσότερες χώρες του κόσμου, κατάφερε να εξαπλωθεί με μεγάλη ταχύτητα και να πάρει τη θέση άλλων, παραδοσιακών, εορτασμών που, όπως φαίνεται, δεν ταιριάζουν με τη σημερινή μορφή των ερωτικών σχέσεων. Η γιορτή είναι μια μάλλον αθώα εξέλιξη των παλιών λευκωμάτων και μυστικών μηνυμάτων. Αυτή η γιορτή εξυμνεί τον έρωτα.

Ο Σοπενάουερ στη "Μεταφυσική του έρωτα" μιλάει για κυρίαρχη δύναμη που ελκύει δυο άτομα διαφορετικών φύλων. Ο έρωτας είναι ένα στρατήγημα της φύσης όπου στόχος είναι η αναπαραγωγή του είδους.Η τάση της ερωτικής ένωσης στους ανθρώπους είναι η ενστικτώδης επιθυμία συγχώνευσης δύο ανθρώπων σε ένα νέο ον από το σμίξιμο τους. Ο έρωτας από τη φύση του θέλει να πετύχει τους στόχους του.

Όμως, τι συμβαίνει όταν ο έρωτας φύγει ή αν δεν υπήρξε ποτέ πραγματικός έρωτας και έχουν δημιουργηθεί παιδιά; Η ιστορία δυστυχώς έχει αποδείξει με το χειρότερο τρόπο πως τα παιδιά μπορούν να βιώσουν πολύ άσχημες καταστάσεις.

Στην κοινωνία του 21ου αιώνα, επικρατεί σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη ο νόμος ότι υπερισχύει ο πιο δυνατός. Θύματα: οι αδύναμοι. Ανάμεσα σε αυτούς και τα παιδιά. Η παιδική κακοποίηση είναι ένα φαινόμενο που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία και στα ελληνικά σπίτια.

Κακοποίηση ενός παιδιού συνιστά η σωματική βία, η σεξουαλική κακοποίηση, αλλά επίσης η συναισθηματική βία, η εκμετάλλευση και οπωσδήποτε η παραμέληση σε βαθμό που απειλεί τη σωματική και ψυχική υγεία του παιδιού. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι ο θύτης «ξεσπάει» την οργή του στο θύμα, στη συγκεκριμένη περίπτωση το παιδί, καθώς ξέρει ότι είναι πιο δυνατός από αυτό, άρα δεν μπορεί να αμυνθεί, ούτε να τον σταματήσει ή να τον απειλήσει με οποιοδήποτε τρόπο.

Σύμφωνα με στοιχεία του συλλόγου΄΄Χαμόγελο του παιδιού΄΄,τα μεγαλύτερα ποσοστά καταδεικνύουν ότι θύτες κυρίως είναι είτε και οι δύο γονείς, με ποσοστό 39%, είτε η μητέρα, με ποσοστό 38%, ενώ ο πατέρας ακολουθεί με μεγάλη διαφορά, με ποσοστό 17%. Το γεγονός αυτό ίσως φανερώνει ότι το παγιωμένο προφίλ του πατέρα-άντρα που σκορπούσε βία στο σπίτι έχει αρχίσει να υποχωρεί, ενώ η μητέρα, της οποίας η ψυχοσύνθεση εξ ορισμού δεν προάγει τη βία και την επιβολή ισχύος, αλλά αντίθετα την διακατέχει το μητρικό ένστικτο, δείχνει να καταλήγει παραδόξως σε άσκηση βίας προς το ίδιο το παιδί της. Λαμβάνοντας υπόψη μελέτες του πρόσφατου παρελθόντος, σύμφωνα με τις οποίες η κακοποίηση των παιδιών από τους γονείς δεν έχει τόσο άμεση σχέση με το μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο όπως παλαιότερα νομίζαμε, μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι το παιδί είναι ο τελευταίος και πιο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας και αποδέκτης της καθημερινής, υπερβολικής για τις δυνάμεις της, πίεσης της γυναίκας για να ανταπεξέλθει στους πολλαπλούς και απαιτητικούς ρόλους της, στη λίστα των οποίων «αναγκαστικά» η μητρότητα έρχεται τελευταία και η προσφορά τρυφερότητας αντικαθίσταται από την αναπόφευκτη, σε ακραίες περιπτώσεις, εκτόνωση του στρες μέσα από τη βία στο πιο κοντινό και ταυτόχρονα αδύναμο πρόσωπο.

Ευχή μας είναι το φαινόμενο αυτό να εκλείψει καθώς όπως επισημαίνουν οι ειδικοί τα προβλήματα που τα συγκεκριμένα άτομα αντιμετωπίζουν ή θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον αν δεν δεχθούν την κατάλληλη φροντίδα είναι πολύ σοβαρά. Η κακοποίηση δεν είναι οικογενειακή υπόθεση, παρόλο που πολλοί θέλουν να την κρατήσουν μέσα στους τοίχους των σπιτιών τους. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε, ότι ακόμα κι αν κάποιος υποψιάζεται ότι ένα παιδί κακοποιείται, είναι ευθύνη του να επικοινωνήσει με τις τοπικές υπηρεσίες και τους σχετικούς φορείς προστασίας του παιδιού. Ας δημιουργήσουμε, λοιπόν, έναν κόσμο που τα παιδιά δεν θα είναι αποδέκτες της βίας και της εκμετάλλευσης αλλά θα απολαμβάνουν την αγάπη και τον σεβασμό.