Trafficking και μετανάστευση θηλυκού γένους στην Ελλάδα

Τα προβλήματα που συναντούν οι μετανάστριες στις χώρες υποδοχής είναι πολλά και συνήθως περισσότερα από αυτά που αντιμετωπίζουν οι άνδρες μετανάστες. Η βία, το trafficking, η σωματική αλλά, κυρίως, η ψυχική κακοποίηση είναι μερικές από τις συνήθεις δυσκολίες που σημαδεύουν την παραμονή τους στις χώρες υποδοχής. Παρ’ όλο που έχουν ψηφιστεί νόμοι που κατοχυρώνουν τα δικαιώματα των μεταναστριών στην Ευρώπη, το ζήτημα εξακολουθεί να υφίσταται αφού καταπατώνται από τους εργοδότες τους.

Η προσαρμογή δύσκολη. Η ανάγκη, όμως, για επιβίωση τις κάνει δυνατές και τους δίνει κουράγιο να συνεχίσουν τον δύσκολο αυτό αγώνα. Η ελπίδα, το θάρρος και η τόλμη είναι τα “όπλα” που πρέπει να έχουν και τους χρειάζονται για να ξεπεράσουν τα εμπόδια και τις όποιες δυσκολίες προκύψουν. Η συνέντευξη θύματος εκμετάλλευσης στο ΑΠΕ-ΜΠΕ (ένα χρόνο πριν) μπορεί να μας δώσει μια χαρακτηριστική εικόνα της κατάστασης:

Η πρασινομάτα Ρωσίδα ήταν μια από τις περίπου 900.000 γυναίκες και νεαρά κορίτσια που εξωθήθηκαν στην πορνεία από τα άγρια κυκλώματα της σωματεμπορίας, τα … έσοδα της οποίας ξεπερνούν τα επτά δισ. ευρώ.Θυμάμαι- λέει- πως μου είπαν ότι η βίζα μου για την Ελλάδα είναι για 17 ημέρες, αλλά θα μείνουμε παραπάνω και πως όλα είναι κανονισμένα. Χρήματα δεν πλήρωσα πουθενά, αφού δεν είχα. Συμφωνήσαμε ότι θα τα κρατήσουν από το μισθό μου, αλλά ποτέ δεν πληρώθηκα. Με έβαλαν και χόρευα σε κλαμπ, με νυχτοκάματο 140 ευρώ και το μόνο που μου έδιναν εμένα ήταν φαγητό και δυο ευρώ για τα ποτά που πουλούσα”.Στην Αθήνα, οι “εργοδότες” της, της έδωσαν μια κακοφτιαγμένη πλαστή ταυτότητα, παραποιώντας το όνομα και την ηλικία της κι από εκεί την πήγαν στην Αμ. και κατόπιν στα Γιάν. “Για να με πάνε στα Γιάν.- λέει-πλήρωσα και για τη βενζίνη 80 ευρώ από τα 300 που κατάφερα να μαζέψω σε πέντε μήνες”.Εκεί, έζησε δύσκολες στιγμές: “Ο εκεί μάνατζερ ήταν άγριος με τις χορεύτριες. Τον φωνάζαμε ‘μάνατζερ’ μεταξύ μας, γιατί δεν γυρνούσε η γλώσσα να τον λέμε ‘κύριε’ ή ‘αφεντικό’. Μας χτυπούσε συνήθως στο κεφάλι, αλλά εγώ δεν έφαγα πολύ ξύλο, επειδή δεν αντιμιλούσα, δεν κάπνιζα και δεν έπινα αλκοόλ, ενώ οι άλλες έπιναν και αντιδρούσαν βρίζοντας τους βασανιστές μας και γι’ αυτό, τις χτυπούσαν.Όχι, όμως, στο σώμα, για να μην υπάρξουν σημάδια...

Κάποια στιγμή ξέφυγε με τη βοήθεια ενός καλού ανθρώπου, όπως χαρακτηριστικά λέει: “Δυο εβδομάδες καθόμασταν σε ένα κλειστό σπίτι, περιμένοντας να ηρεμήσει η κατάσταση, γιατί μας έψαχναν παντού στην περιοχή. Μετά μας φιλοξένησε στο σπίτι του ο νεαρός κι όταν βρέθηκε η κατάλληλη στιγμή, με συνόδεψε στο ΚΤΕΛ, από όπου πήρα το λεωφορείο για τη Θεσσαλονίκη. Εκεί, χάρη στη βοήθεια μιας ευαισθητοποιημένης γυναίκας, κατάφερε να βρει τα χρήματα για το πολυπόθητο εισιτήριο της επιστροφής στην πατρίδα της”.

Σήμερα, έχοντας ζήσει τη μεγάλη περιπέτεια κι έχοντας καταφέρει να σταθεί και πάλι στα πόδια της, λέει πως “το χειρότερο δεν είναι να είσαι σκλάβα, αλλά να μη έχεις να πας πουθενά , να μη έχεις κανέναν να σε αντιμετωπίζει ανθρώπινά και να μη έχεις την ελπίδα να φύγεις από τα δεσμά”.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας “Κομσομόλσκαγια Πράβντα”, τα κέρδη από το σωματεμπόριο στο ομοσπονδιακό διαμέρισμα της Άπω Ανατολής (ανάμεσα στη Σιβηρία και τις ακτές του Ειρηνικού), στη Ρωσία, ανέρχονται σε πολλά εκατομμύρια δολάρια, και με το εμπόριο των νεαρών γυναικών στην περιοχή ασχολούνται δεκάδες … τουριστικά γραφεία.

Εκατοντάδες “στρατολόγοι”, εκπρόσωποι των γραφείων ή μεμονωμένοι έμποροι διασχίζουν την απέραντη περιοχή και “αγοράζουν” τα όνειρα των κοριτσιών για εργασία και μια καλύτερη ζωή…