''Γκράφιτι'' στη ζωή μας

Στους τοίχους των σημερινών κοινωνιών αντικρύζουμε όλο και περισσότερα ''γκραφιτι''...Πρίν αρκετά χρόνια τα εικονικά μηνύματα εξαντλούνταν στις διακοσμήσεις των προσόψεων(αγαλματίδια και ζωγραφιές).Αυτά περνούν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στα λεγόμενα ''γκράφιτι'' και τις αφίσες.

Η ιστορία των γκράφιτι είναι λίγο πολύ γνωστή. Αν και τα πρώτα δείγματα γραφής συνθημάτων εμφανίζονται στην Αρχαία Ρώμη και στο Σινικό Τοίχος, χρειάστηκε να περάσουν εκατοντάδες χρόνια ώστε η ιδιότυπη μορφή έκφρασης, ή τέχνης κατ ΄άλλους να επανεμφανιστεί στους δρόμους μιας σύγχρονης πόλης. Είμαστε στο 1966 στη Φιλαδέλφεια της Αμέρικας όπου δύο τύποι έγραφαν τα ψευδώνυμα τους από άκρη σε άκρη της πόλης.Έκτοτε άρχισαν οι τοιχογραφίες να παίρνουν πολλές και διαφορετικές μορφές όπως Broadway style, Softie / Bubble letters, Mechanical lettering.

Πολλοί είναι αυτοί που μιλούν για τη χρησιμότητα των Γκράφιτι.Αρκετές ΜΚΟ(έντονη η παρουσία και της Άρσις πολλά χρόνια τώρα)χρησιμοποιούν αυτήν την τεχνική προκειμένου να εμψυχώνουν νέους(κυρίως άτομα που ζουν στο περιθώριο).Θεωρούν πως είναι μία εμπειρία που σου αφήνει μέσα σου μία δύναμη δημιουργίας.Το graffiti δεν είναι μόνο χρώμα. Είναι λόγος και στάση ζωής.Βέβαια,πολλοί είναι αυτοί που όταν ακούν την λέξη ''Γκράφιτι''τρομάζουν και τα θεωρούν αισθητικά άσχημα.Είναι γι'αυτούς κάτι ξένο και θεωρούν πως έτσι προσβάλλεται η αισθητική του δημόσιου χώρου.

Μιλώντας για τα γκράφιτι, πρέπει να κατανοήσουμε ότι πρόκειται για μια νέα μορφή έκφρασης, μια ιδεολογία.Όπως και να έχει, τα γκράφιτι παρουσιάζουν καλλιτεχνικό, αλλά και κοινωνικό ενδιαφέρον.Οι μαθητές, 15 και 18 χρόνων, ζουν, υπάρχουν, αναπνέουν και θέλουν να εκφραστούν. Και οι τρόποι που βρίσκουν είναι καινούριοι, απροσδόκητοι, τολμηροί.Πρόκειται για μια έντονη μορφή εξωτερίκευσης των συναισθημάτων των νέων, μέσα από τα σχέδια, τα χρώματα και τα συνθήματα.Όσο γι'αυτούς,οι οποίοι τα κρίνουν έντονα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί τους τον προβληματισμό του Κοινωνιολόγου K.Noschis(1984)<<Αν ο πιο διαδεδομένος τύπος έκφρασης στους τοίχους είναι τα γκράφιτι και αν οι περισσότεροι συμφωνούν ως προς την ασχήμια τους,δεν υπάρχει άραγε ένα κενό που πρέπει να καλυφθεί,μια συμβολική ανάγκη αναζήτησης ορατής έκφρασης;